دینداری و رضایت از زندگی در ایران

احساس رضایت از زندگی و عوامل مؤثر بر آن، از موضوعات مورد توجه محققان در شاخه‌های مختلف علمی بوده است. در میان عوامل مختلف، به باورها و اعمال مذهبی به‌عنوان یکی از عوامل تأثیرگذار بر ارزیابی مثبت از شرایط زندگی پرداخته شده است. بر همین اساس، این تحقیق به بررسی ارتباط میان رضایت از زندگی و سطح دینداری در جامعۀ ایران می‌پردازد. با استفاده از داده‌های موج سوم پیمایش ملی ارزش‌ها و نگرش‌های ایرانیان، اثر متغیرهای توکل به خدا، پایبندی به نماز و حضور در مسجد، به‌عنوان مؤلفه‌هایی از دو بعد اعتقادی و مناسکی (فردی و جمعی) دینداری بر میزان احساس خوشبختی افراد به‌وسیلۀ مدل رگرسیونی مطالعه شد. نتایج نشان می‌دهد میزان احساس خوشبختی در ایران، در میان شیعیان و اهل تسنن تفاوتی ندارد. به‌علاوه یافته‌های مدل‌های رگرسیونی بیانگر آن است که در سطح ملی، هر سه متغیر توکل به خدا، پایبندی به نماز و حضور در مسجد، با دینداری رابطۀ مستقیم و معنادار دارند. در نمونۀ کوچک‌تر استانی (استان تهران)، چنین رابطه‌ای تأیید نمی­شود و متغیرها ارتباط معناداری با احساس خوشبختی نشان نمی‌دهند. این اختلاف در یافته‌ها ممکن است ناشی از محدودیت‌های آماری یا نداشتن شناخت لازم از نحوۀ ارتباط میان دینداری و احساس رضایت از زندگی در جامعۀ ایران باشد.